Beeing here like a dream... My own world... :-)
Mówiłam to sobie już parenaście razy...Za każdym razem wracam, wszystko się skończyło i znudziło i znów się zaczyna. Teraz nic mnie nie interesuje, żadnego powrotu...ale to znowu nie znikło...ndal istnieje ale gaśnie. Może lepiej zeby zgasło, to co dało mi najwięcej wirtualnego szzcęścia w zyciu...Ale może znów się rozpali i tak bez ustanku... Trudne to jest, naprawdę trudne :-(
autor: Eroica
02:23
Mam 17 lat i chodzę do 2 klasy liceum. A to było (4 lata temu. studiuje i generalnie dużo się zmieniło i nic nie jest jak było. tylko 2 razy bardziej lubię się wygłupiać) Uwielbiam pisać własne utwory jeśli tylko czas na to pozwoli, wszystko co widzę i słyszę natychmiast mnie inspiruje. Kocham poznawać śwait i nowych ludzi. Wszystkich cenię i szanuję, bo człowiek to dla mnie ktoś wyjątkowy i niezwykły...Większość mojego życia to samotność, bo ja jestem troszeczkę odludkiem, ale coraz więcej czasu zaczynam spędzać w towarzystwie...Przy nadmiarze obowiązków mam obawy, że siebie tracę i staram się z tym walczyc. Jestem strrraszliwie szalona, jeśli juz się wyglupiam to na calego, wszyscy się śmieją a mnie już nie da się uspokoić. Ludzie mnie lubią, bardzo szybko łapie kontakt z innymi osobami. Nigdy w życiu nie odważyłam się żeby powiedzieć: "jestem w pełni szczęśliwa" i właśnie na to czekam. Trudno mi mówić o swoim życiu, bo ono ucieka z dnia na dzień, z minuty na minutę i trzeba je wykorzystać do granic możliwości...(co mi się niezbyt udaje). Dlatego from-the-new-world... trzeba rozszerzać horyzonty :-)
Subskrybuj
Posty [Atom]
Komentarze (0):
Prześlij komentarz
Subskrybuj Komentarze do posta [Atom]
<< Strona główna